Επιτέλους μια έκδοση που ανασύρει προσεκτικά με αγάπη και βαθιά γνώση το χρυσάφι των απαρχών του λαϊκού μας τραγουδιού, το θησαυρό που βρίσκεται θαμμένος κάτω από αμέτρητους τόνους μολυσμένων υποπροϊόντων που παρήγαγε ανενόχλητο τις τελευταίες δεκαετίες το καρκίνωμα του λεγόμενου σύγχρονου νεοελληνικού πολιτισμού, με πρωτεργάτες απο τη μιά τη λαιμαργία των δισκογραφικών εταιρειών που επένδυσαν στο φτηνό επαρχιώτικο ναρκισισμό των μεγαλοτραγουδισταράδων μας (έντεχνων και σκυλάδων), παραγκωνίζοντας έτσι την τρέλλα και την αγωνία των αληθινών δημιουργών, κι’ απ’την άλλη, τη δίψα για επιβολή της εξουσίας και των ΜΜΕ, που γνωρίζουν καλά πως ένας λαός χωρίς μνήμη και υποβαθμισμένος αισθητικά ελέγχεται ευκολότερα, οδηγώντας έτσι τη χώρα στο σημερινό υπαρξιακό πολιτισμικό, πολιτικό και οικονομικό της αδιέξοδο.
Εύχομαι οι σημερινοί πιτσιρικάδες ακούγοντας και μελετώντας τέτοιες εκδόσεις, να ξαναβρούν τη χαμένη άκρη του νήματος, να μυηθούν στα μυστικά και τις απαιτήσεις της αληθινής μουσικής, στη γενναιότητα, το βίωμα, την άνευ όρων αφοσίωση και να μας οδηγήσουν με φρέσκιες θαυμαστές μουσικές, στους ουρανούς που έπρεπε ήδη να βρισκόμαστε, στους ουρανούς που έτσι κι αλλιώς μας περιμένουν. Για όλα αυτά σας ευχαριστούμε κύριε Κουνάδη.
Γιάννης Αγγελάκας
Υ.Γ. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο τελευταίο διπλό cd της εν λόγω σειράς που εκδόθηκε απο την εφημερίδα » Τα Νέα»
|